Monika Warneńska wydała ponad 60 książek – powieści, reportaży podróżniczych i opowieści o pisarzach. Debiutowała jako poetka. Urodzona w Myszkowie, po wojnie przeniosła się z Sosnowca do Warszawy, gdzie studiowała historię sztuki i polonistykę, a jednocześnie rozpoczęła pracę dziennikarską. Przyjęła pseudonim literacki „Monika Warneńska”. Właściwie nazywała się Kazimiera Jelonkiewicz.

Wietnam, Laos, Kambodża – to tam wyruszała najczęściej. Napisała dziesiątki tekstów publicystycznych. W czasie drugiej wojny indochińskiej w latach 1964-1975 była korespondentką wojenną prasy polskiej i zagranicznej w Wietnamie. Nadsyłała reportaże z bombardowanego kraju. Była pierwszą kobietą i pierwszym białym człowiekiem, który przeszedł szlak partyzantów w dżungli. Jako naoczny świadek dokumentowała okropności wojny w Wietnamie i Kambodży. Po ludzku przejmowała się strasznym losem ludzi uwikłanych w wojnę. Jej wietnamskie przyjaźnie przetrwały wiele lat.

Z miłości do literatury zrodziły się jej książki o pisarzach. Była niestrudzoną tropicielką śladów ich życia. Tak powstała „Romantyczna podróż pana Honoriusza” o Balzaku, dwa tomy „Śladami pisarzy”, książki o Mickiewiczu, Słowackim, Żeromskim, Reymoncie.

Umiała dobrze słuchać ludzi. Świetna pamięć wspomagana nieodłącznym notesem sprawiała, że była skarbnicą egzotycznych historii – o swoich przygodach mogła opowiadać zawsze i wszędzie, bez końca. Z czasem coraz bardziej zaczęło ją pochłaniać powieściopisarstwo – wydała m.in. „Wąż ma groźne oczy” (1980), „Pałac Dioklecjana” (1990), „Drzewo sprawiedliwości (1991), „Pożegnanie z boginią” (1999), „Wąwóz ośmiornicy” (2003), „Oczy smoka” (2006). Pisała piękną, bogatą polszczyzną.

Miała dar przyciągania rozmówców. Ciekawa świata – zaprzyjaźniała się z ciągle nowymi osobami. Poświęcała im czas i uwagę. Szczodrze dzieliła się z nimi swoją wiedzą i wspomnieniami.

Zmarła 9 kwietnia 2010 r., w wieku 88 lat.